Η Σκιάθος παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες ως νησί που έχει χαρακτηριστεί Τοπίο Εθνικής Αξίας, καθώς διαθέτει αξιόλογες παραλίες, πλούσια βλάστηση, ιστορικά μνημεία, παραδοσιακή αρχιτεκτονική όπως επίσης και ένα εκτενές δίκτυο παραδοσιακών μονοπατιών όπου οι εναλλαγές τοπίου, παρόλου του μικρού μεγέθους της, εντυπωσιάζουν.

Το νησί παρουσιάζει αρκετές γεωμορφολογικές
εναλλαγές, διαφορετικά μεταξύ τους φυσικά τοπία, σημεία
καταπληκτικής θέας και μεγάλο πολιτισμικό πλούτο:
διαδρομές πεζοπορίας με εικόνες από δάση σε ορεινούς
όγκους με θέα στη θάλασσα, εντυπωσιακές παραλίες,
σημεία θρησκευτικού ενδιαφέροντος, αρχαιολογικούς και
βυζαντινούς θησαυρούς, ρεματιές, πηγές και τρεχούμενα
νερά, και φυσικά τοποθεσίες που αναφέρονται από τον
Παπαδιαμάντη, τα οποία αλληλοσυμπληρώνουν μια πολύ
πλούσια εικόνα στα μάτια του επισκέπτη – πεζοπόρου.
Ακριβώς γι’ αυτό, ενώ ο πεζοπορικός τουρισμός δεν είναι
ακόμα αρκετά διαδεδομένος στο ελληνικό κοινό, η Σκιάθος
είναι ένα νησί σχετικά γνωστό στην κοινή γνώμη ως
πεζοπορικός προορισμός.

Χωμάτινοι χαραγμένοι δρόμοι 197 χιλιομέτρων, που κεντάνε
το εσωτερικό του κατάφυτου νησιού και σου ανοίγουν τα
μάτια, αλλά και την ψυχή, σε μιαν άλλη της πλευρά. Πιο
εσωστρεφή. Σαφώς πιο απόκοσμη. Και ξεκάθαρα λιγότερο

διαφημισμένη. Ορεινή αυτή. Αλλά όχι σκληρή –άλλωστε
το μεγαλύτερο υψόμετρό της είναι τα 433 μέτρα. Μέσα
στα πεύκα, τις κουκουναριές, τις κουμαριές, τα σχίνα, τις
βελανιδιές, τις ελιές και άλλα 700 ακόμα είδη φυτικής
βλάστησης, εξαιρετικά πλούσιας για νησί. Με θέα που
σου κόβουν την ανάσα. Με βρύσες, αλώνια, ρεματιές,
νερόμυλους, ελαιοτριβεία, εκκλησιές και άλλα μνημεία,
μικρότερα ή μεγαλύτερα, που υφαίνουν την ιστορία του
νησιού εκ των έσω και γοητεύουν εξίσου –τολμώ να πω–
με τις απαράμιλλου κάλλους πευκοσκιασμένες παραλίες
του νησιού. Και, εν τέλει, ζωντανεύουν στα μάτια μας τις
λογοτεχνικές ζωγραφιές του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη των
σχολικών μας βιβλίων. Ο πεζοπορικός βαθμός δυσκολίας των
μονοπατιών της Σκιάθου ποικίλλει από εύκολος ως δύσκολος,
o χρόνος πεζοπορίας τους κυμαίνεται από τη μία μέχρι τις
έξι ώρες και οι διαδρομές ανιχνεύονται με GPS. Για κάθε…
αντοχή, λοιπόν, ώστε να μη μείνει κανείς παραπονεμένος.

Από την Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας στο Κάστρο

Η πιο κλασική, η πιο γοητευτική, ίσως η πιο απαιτητική διαδρομή, που σε γεμίζει Αιγαίο και ιστορία. Στο Κάστρο, στην πιο ανεμοδαρμένη βραχώδη άκρη του νησιού, μετέφεραν οι Σκιαθίτες την πρωτεύουσά τους, προκειμένου να βρουν προστασία από τις πειρατικές επιθέσεις. Εκεί μέσα, σε ισχυρά τείχη, έφτιαξαν μια πολιτεία με 300 σπίτια και 30 εκκλησιές (σώζονται τέσσερις) και έμειναν για 450 χρόνια.

Έχει ζόρι και σκαλοπάτια, αλλά και θέα πανοραμική στο Αιγαίο, από τα 70 μέτρα ψηλά, που σε αποζημιώνει. Μέχρι τη μονή Ευαγγελίστριας ή Βαγγελίστρας, όπως τη λένε οι ντόπιοι, από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα του νησιού, θα πας από Σκιάθο με το αυτοκίνητο. Η αναρτημένη σημαία στον τρούλο του καθολικού δεν είναι εκεί τυχαία. Είναι αντίγραφο της πρώτης ελληνικής σημαίας που σχεδιάστηκε, υφάνθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή.

Από το Κάστρο στην Παναγία Ντομάν και στην Παναγία Καρδάση

Από τα σκαλιά του Κάστρου συνέχισε (κατηφόρα είναι…) για τον Άγιο Ιωάννη τον Αποκεφαλισθέντα με το κρύο νερό, και τις Παναγίες Ντομάν (κι εδώ υπάρχει νερό) και Καρδάση, που συνδέει μισή ώρα κατάφυτης ρεματιάς.

Από την Παναγία Κουνίστρα στον Άγιο Ιωάννη τον Παρθένη

Η Μονή της Παναγίας της Εικονίστριας, λοιπόν, ονομάστηκε έτσι από τη θέση της εικόνας της Παναγίας που βρέθηκε εκεί, στα βάθη του νησιού, να αιωρείται σε ένα κλαδί (σήμερα φυλάσσεται στους Τρεις Ιεράρχες στη Χώρα). Ακολουθώντας μια σύντομη διαδρομή στα πιο παρθένα μέρη του νησιού θα βρεθείς στο αθέατο, λόγω του πυκνού πευκοδάσους, εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, και μετά πάλι πίσω. Οπότε πάρε μπόλικες ανάσες.

Από τις Κουκουναριές στη Στροφυλιά

Βρίσκεται ακριβώς πίσω από την παραλία των Κουκουναριών, και τα υφάλμυρα νερά της λίμνης φιλοξενούν σπάνια αποδημητικά πουλιά κατά τις μεταναστευτικές περιόδους. Η λίμνη περιβάλλεται από δάσος με ψηλά πεύκα που την «κρύβουν» από τη διάσημη παραλία, αλλά όταν την επισκεφτείς, μετά το μπάνιο, ρίξε κάτι πάνω σου και μην ξεκινήσεις την εξερεύνηση ως ανυποψίαστος λουόμενος. Μιλάμε για τόπο υψηλής οικολογικής σημασίας που προστατεύεται, το ίδιο να κάνεις κι εσύ.

Από τον Μέγα Γιαλό στο Λιμάνι του Νικοτσάρα

Από θάλασσα σε θάλασσα, γιατί Σκιάθος είναι αυτή. Από τον Μέγα Γιαλό το μονοπάτι οδηγεί στο Λεχούνι κι από κει στη μικρή κλειστή παραλία ορμητήριο του αγωνιστή Νικοτσάρα των προεπαναστατικών χρόνων. Η καταπράσινη χαράδρα, με τα πεύκα να γκρεμίζονται στη θάλασσα μπροστά σου, είναι ίσως το πιο αδιατάραχτο τοπίο-σκηνικό της Σκιάθου.

Για το τέλος, τώρα, έχουμε έναν εναλλακτικό περίπατο λίγο έξω από τη Χώρα, με προορισμό το plane spotting. Το μήκος 1.628 μέτρα (!) του διαδρόμου προσγείωσης του νησιού τον καθιστούν από τους πιο δύσκολους του κόσμου και, κατά συνέπεια, ένα από τα αξιοθέατα της Σκιάθου. Πρακτικά, αυτό σημαίνει –εκτός από μεγάλη μαεστρία από πλευράς των πιλότων– αεροπλάνα που πετούν για αρκετή ώρα πολύ χαμηλά, τόσο χαμηλά που νομίζεις ότι αν σηκώσεις τα χέρια σου, μπορείς και να τα πιάσεις! Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα άπιαστα όνειρα. Και μη μου πεις πως δεν έχεις ήδη αρχίσει να ονειρεύεσαι…