Η πόλη της Σκιάθου, η μόνη πόλη και συγχρόνως πρωτεύουσα στο νησί, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού σε έναν απάνεμο κόλπο-λιμάνι που χωρίζεται στα δυο από το νησί Μπούρτζι και που το καλοκαίρι έχει μεγάλη τουριστική και παραθεριστική κίνηση.

Το μεγάλο φυσικό λιμάνι της σημερινής πόλης, ιδανικό από
την άποψη του νότιου προσανατολισμού και του σχήματός
του, υπήρξε ρυθμιστικό στοιχείο της ζωής του νησιού τόσο
κατά τα παλιότερα όσο και κατά τα νεότερα χρόνια.

Είναι σχετικά νέος οικισμός, χτισμένος το 1829-1830 στη θέση
της αρχαίας πόλης του 800 π.Χ., πάνω σε δύο λόφους που
κείτονται στην άκρη της θάλασσας. Βομβαρδίστηκε τελείως
από τους Γερμανούς στο τέλος του Β› Παγκοσμίου πολέμου
και αναδομήθηκε βιαστικά, αλλά με το δικό της χαρακτήρα,
το δικό της χρώμα και τη μοναδική της ζωντάνια.

Η σκιαθίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική, η οποία σήμερα ολοένα και
χάνεται, δεν έχει απόλυτα νησιώτικο χαρακτήρα: δημιουργεί
μια σύνθετη εικόνα νησιώτικου και Πηλιορείτικου χωριού, με
νεοκλασσικά στοιχεία. Σε όλες τις Βόρειες Σποράδες γενικά,
η αρχιτεκτονική είναι απλή και χρηστική και δεν έχει καμία
σχέση με την κυκλαδίτικη. Βέβαια όλα αυτά τα στοιχεία
φιλτράρονται μέσα από την ιδιοσυγκρασία, την προτίμηση
και τις ανάγκες των κατοίκων.