Ο γαστρονομικός πλούτος του νησιού ήταν και είναι ιδιαίτερος. Στο παρελθόν, οι ψαράδες αντάλλασσαν τους θησαυρούς της θάλασσας με τα λαχανικά και το λάδι των αγροτών. Αυτό το «παιχνίδι» των ανταλλαγών δημιούργησε μια αρωματική κουζίνα με θαλασσινά και χόρτα.

Ψάρια στιφάδο (συναγρίδα, σφυρίδα, ροφό και
πεσκανδρίτσα), «τσόφλια» (έτσι αποκαλούσαν οι Σκιαθίτες
τα καραβιδοειδή και τους αστακούς, γιατί δεν είχαν
ψαχνό και δεν φτούραγαν) με κολοκυθάκια και χόρτα του
βουνού. Σέσκουλα, ζοχοί, μυρώνια, αναρίθμητα αγριόχορτα
«παντρεύονται» μαγικά με θαλασσινά, αναδεικνύοντας τα
αρώματα του τόπου.

Ψάρια και θαλασσινά θα βρείτε σε ποικιλία στους βραχώδεις
κόλπους και στα μικρά νησιά τριγύρω. Ψαρότοποι
θεωρούνται η περιοχή έξω από τα Λαλάρια κι αυτές γύρω
από τα μικρά νησάκια, στον Τσουγκριά ή στο Κάστρο.
Αφρόψαρα για σούπες και ψητά, πετρόψαρα για τηγάνι,
θράψαλα, καραβίδες, γαρίδες, αστακοί, πεταλίδες και
στρείδια λιάζονται στις κουπαστές.

Μαγειρεύονται με διάφορους τρόπους, και απολαμβάνουμε, σουπιές με χόρτα και κρεμμυδάκι, καραβίδες με κολοκύθια και ντομάτα, αστακό με χόρτα. Θαλασσινά συνοδεύονται με λαχανικά και χόρτα, με όσπρια ή και με διάφορες σάλτσες, όλες ιδιαίτερες, χάρη στα μυρωδικά που περιέχουν, με συχνό πρωταγωνιστή τον μάραθο, που βρίσκεται σε αφθονία στο νησί. Πράσινες με μάραθο μπορεί να γίνονται και οι ελιές. Πολύ εύγεστα είναι και τα άγρια χόρτα, που ταιριάζουν πολύ με τα θαλασσινά.

Αφού υπάρχουν χόρτα, υπάρχουν και χορτόπιτες με παραδοσιακό φύλλο, τα γνωστά «καλαπόδια». Επίσης, θα γευτούμε και τη σπειροειδή τυρόπιτα, για την οποία δύο μεγάλοι λογοτέχνες, ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης, έριζαν μεταξύ τους για τον τόπο προέλευσής της, «Σκιάθος» έλεγε ο ένας, «Σκόπελος» ο άλλος.

Ο Παπαδιαμάντης, με την ιδιαίτερη γλωσσική ικανότητά του, στο διήγημά του «Η Μαυρομαντηλού» περιγράφει με μεγαλοπρέπεια τα κηπευτικά: «(...) δεν έπαυσαν να συγχέωσι τας ατόμους των, να είναι ποικιλόμορφα, αναλλοίωτα και ρευστά, να ορθώσι την χαίτην, να στηλώνωσι τα στέρνα, να φρίσσωσι, να κροαίνωσι, να βρέμωσι, να ηχώσι, να πλαταγώσι, να κτυπώσι παν αντίτυπον σώμα».

Το παραδοσιακό γλυκό είναι το «άσπρο» με ψιλοκομμένη αμυγδαλόψιχα, σιρόπι ζάχαρης και λεμόνι. Το μυστικό του βρίσκεται στο δέσιμο του σιροπιού. Θέλει πολύ καλό χτύπημα μέχρι ν’ ασπρίσει.

Στη Σκιάθο, παραδοσιακά, στις γιορτές σερβίρεται κλασικό λικέρ «καρυδάκι» και «κερασό».

Γλυκά του γάμου θεωρούνται και τα περίφημα χαμαλιά ή χαϊμαλιά, που είναι τυλιχτό γλυκό σε φύλλο με καρύδια και μέλι από τους πευκώνες του νησιού που τηγανίζεται και πασπαλίζεται με άχνη. Κλασική επιλογή αποτελεί και η κυδωνόπαστα.

Θα γλυκαθείτε ακόμη περισσότερο δοκιμάζοντας και το τοπικό βιολογικό μέλι, που έχει αποκτήσει διεθνή αναγνώριση.

Η Σκιάθος, πρόσφατα, με πρωτοβουλία του δήμου και με την υποστήριξη των επαγγελματιών της εστίασης, συμμετείχε στο εγχείρημα του Γιώργου Πίττα «Γαστρονομικές Κοινότητες», που καταγράφει και αναδεικνύει τον γαστρονομικό και οινικό πλούτο ελληνικών προορισμών.